Խորին շնորհակալություն ՀՀ նախագահին

Չեք լսում, էլի, նախագահի խոսքը չեք լսում: Պաշտոնապես ի լուր հանրության երեկ հայտարարվեց, որ «Սեպտեմբերի 21-ը մեր հավատի, մեր համոզմունքների ու մեր վստահության խորհրդանիշն է»։ Խորհրդանիշը: Իսկ քանի՞ խորհրդանիշ է գործում: Նույն օրը Աբովյանի վրա ծեծվեց Սմբատ Հակոբյանը, վաստակավոր դարձավ Արմենչիկը: Նաև՝ Էռնա Յուզբաշյանը: Ինչո՞ւ չենք ուրախանում Էռնա Յուզբաշյանի համար, աղմկում ենք Արմենչիկի համար: Ինչո՞ւ արդեն այսօր առավոտյան քրեական գործ հարուցված չէր ու ազատամարտիկին ծեծած անձինք ձերբակալված չէին, եթե Սմբատ Հակոբյանը նրանց դեմքերը տեսել է ու գիտակցությունը տեղն է, որ հայտնի: Նույն օրը եթե Էռնա Յուզբաշյանի ու Արմենչիկի համերգը լինի, ո՞ր դահլիճում ավելի շատ մարդ կհավաքվի: Չկա, արվեստի խնդիր չկա, չափանիշի խնդիր չկա: Չկա արժանավորի ու անարժանի խնդիր: Կա քաղաքական՝ հասարակության բոլոր հատվածների պահանջները բավարարելու խնդիր: Հնարավորինս: Ինչպիսին մենք ենք, այնպիսին մեր պարգևատրվածները, շնորհվածներն ու աստիճանավորվածներն են: Ինչո՞ւ Արմենչիկին համարյա երկու հարյուր հոգուց դուրս եք դնում, նա էլ մեր մի մասն է՝ չե՞ք ընդունում, հիշեք նրանց, ովքեր լավ էլ ախորժակով ուտում-խմում, տաշով-տուշով պարում են ու հագուկապը տեղը՝ գնում են նրա համերգներին: Վերջապես՝ ինչո՞վ է Արմենչիկը Թաթա Սիմոնյանից պակաս: Սա հայելի է՝ հասարակության առաջ դրած, որտեղ արտացոլվում է ամեն ինչ: Ավելի հստակ, ավելի պարզ ու ավելի ցավոտ հայելի, քան քաղաքական գործիչների բոլոր ելույթները իրար գումարած, որովհետև սա գործողություն է, իսկ նրանցը խոսքն է, որի արժեքը շրիշակից չի բարձրանում: Իսկ չի բարձրանում, որովհետև խոսքերը վեր են տանում, գործերը՝ վար են բերում:

Արմենչիկի որևէ երգ երեսուն վայրկյանից ավելի չեմ լսել, հետո ի՞նչ, ես չեմ լսում, հարյուրավորները խենթանում են նրա համար: Որովհետև այլընտրանք չունեն, եղած այլընտրանքը մերժում են, իրենց հոգեհարազատը հենց Արմենչիկի որակն ու մակարդակն է, ավելի ճիշտ՝ անորակությունն ու անմակարդակությունը: Իսկ ի՞նչ էիք ուզում: Դպրոցից կյանք ու կյանքի նշանակալից իրադարձություններ դա է նրանց ուղեկցել: «Վա՛խ»-ի ու «վյախկի» միջև ապրող սերունդներ են մեծացել, նրանք էլ քաղաքականություն են թելադրում: Պարոնյանի՞ թատրոնը շատ հանդիսատես ունի, թե՞ Սունդուկյանի: Արդեն չեմ ասում՝ օպերան: Այնպես որ՝ հենց էլ շնորհակալություն ՀՀ նախագահին, որ սահմանադրական բարեփոխումների բարդ գործընթացում անգամ չի զլանում հայելի դնել հասարակության առաջ ու իր դեմքը՝ իրական դեմքը ցույց տալ:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ
Հ.Գ. Իսկ ավելի արժանավորները թող հերթ կանգնեն, հերթական սեպտեմբերի 21-ին նրանց էլ ինչ-որ պարգև կհասնի: Թե արմենչիկները, թե նրանք, ում հոգում Աստված լույս է ամբարել՝ մարդկանց փոխանցելու համար: Թեև նրանց սովորաբար չեն տեսնում ու չեն գնահատում ոչ սեպտեմբերին, ոչ այլ ամիսների, ոչ էլ հետմահու:

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ